Gospodarka wodna

W ramach Ministerstwa Środowiska, Energii i Zmian Klimatu funkcjonuje Specjalny Sekretariat ds. Wody

Jego obszary działalności obejmują w szczególności:

• Koordynacje zarządzania zasobami wodnymi i ich ochrony
• Wdrożenie ramowej dyrektywy wodnej
• Monitorowanie jakości i ilości wody
• Zanieczyszczenia azotanami pochodzenia rolniczego
• Zarządzanie ściekami i ich ponowne wykorzystanie
• Wdrożenie dyrektywy powodziowej
• Brzegi kąpielowe i niebieskie flagi
• Wdrożenie dyrektywy w sprawie strategii morskiej
• Międzynarodowe, międzynarodowe i śródziemnomorskie problemy z wodą.

Zaopatrzenie w wodę i urządzenia sanitarne w Grecji charakteryzuje się dużą różnorodnością. Ateny otrzymują wodę ze zbiorników, z których niektóre znajdują się w odległości 200 km. Niektóre małe wyspy są zaopatrywane w wodę z cystern. Grecy cierpieli z powodu powtarzających się susz, z których ostatnia miała miejsce w 2007 r. Aby osiągnąć normy środowiskowe, UE wspierała budowę licznych oczyszczalni ścieków od lat 90. XX wieku. Chociaż odprowadzanie ścieków z największych miast jest obecnie zgodne z tymi standardami, niektóre mniejsze miasta nadal pozostają w tyle.

W Grecji średni roczny spływ powierzchniowy rzek kontynentalnych wynosi 35 miliardów metrów sześciennych. Ponad 80% przepływów powierzchniowych pochodzi z ośmiu głównych dorzeczy: Acheloos (Grecja Środkowa), Axios, Strimonas i Aliakmonas (Macedonia), Evros i Nestos (Tracja) oraz Arachtos i Kalamas (Epirus). Cztery główne rzeki pochodzą z sąsiednich krajów: Evros (Turcja), Nestos i Strymonas (Bułgaria) i Axios (BJRM). Całkowity napływ z sąsiednich krajów wydobywczych wynosi 12 miliardów metrów sześciennych. Około 41 naturalnych jezior (19 o powierzchni ponad 5 km2) zajmuje ponad 600 000 hektarów lub 0,5% całkowitej powierzchni kraju. Największe to jeziora Trichonida, Volvi i Vegoritida. Jezioro Prespa leży na granicy z Albanią i BJRM. 14 sztucznych jezior (dziesięć o powierzchni ponad 5 km2) zajmuje 26 000 hektarów.

Niektóre 80–85% zasobów słodkiej wody ma postać wód powierzchniowych, a reszta to wody gruntowe. Zużycie wody na jednego mieszkańca wynosi około 830 m3 ze szczytami zarejestrowanymi podczas dni upałów i dni intensywnych opadów śniegu. Opady deszczu w Grecji są zmienne. Zachodnia Grecja odnotowuje większe ilości opadów deszczu, ponad 1500 mm rocznie, podczas gdy we wschodniej Grecji, wraz z wyspami Morza Egejskiego i Krety, występują znacznie mniejsze opady, np. średnie roczne opady w Attyce wynoszą około 400 mm/rok.

Niedobór wody (susza) w regionie jest związany nie tylko z dostępnością zasobów wodnych, ale także z zużyciem wody. Niestety, główni użytkownicy wody w Grecji znajdują się głównie we wschodnich i południowych regionach kraju, co jest raczej niekorzystne w porównaniu do naturalnych zasobów.

W Atenach i Salonikach dwa istnieją dwa przedsiębiorstwa państwowe – EYDAP i EYATH. Odpowiadają one za zaopatrzenie w wodę i urządzenia sanitarne. Firmy, które są notowane na giełdzie w Atenach, osiągają zyski pomimo niskich taryf, częściowo dzięki dotacjom inwestycyjnym ze strony państwa. Ateńska spółka wodno-kanalizacyjna (EYDAP SA) obsługuje 4 miliony mieszkańców, natomiast Thessaloniki Water and Sewerage Company (EYATH SA) obsługuje około miliona mieszkańców. Obie firmy kupują surową wodę od greckiego rządu, który obsługuje zapory i rurociągi niezbędne do magazynowania i przesyłania surowej wody. Większość akcji EYDAP i EYATH jest własnością rządu.

Grecja ma dość obfite zasoby wody wynoszące średnio 58 miliardów metrów sześciennych rocznie (1977–2001), z których kraj wykorzystuje tylko 12 procent. Z tego 87% jest wykorzystywane przez rolnictwo, 3% przez przemysł, a tylko 10% (lub 1,2% całkowitych zasobów wodnych) na miejskie zaopatrzenie w wodę. Średnia maskuje znaczne różnice między latami, porami roku i regionami. Zasoby wodne są szczególnie rzadkie na greckich wyspach, z których niektóre są dostarczane przez tankowce lub przeszły do ​​odsalania wody morskiej. Susze są powtarzającym się zjawiskiem w całej Grecji. Ta z 1993 r. uznana została za najgorszą od co najmniej 50 lat, kolejna w 2007 r.

Ponieważ lokalne źródła wody są niewystarczające aby zabezpieczyć się przed ryzykiem suszy, obszar metropolitalny stolicy Aten, gdzie mieszka ponad jedna trzecia populacji Grecji, jest zaopatrywany przez pięć różnych źródeł wody. Są to:

• Jezioro Maraton w pobliżu miasta o pojemności operacyjnej 34 milionów metrów sześciennych i spuszczane od 1931 r. Tunelem Boyati.
• Jezioro Yliki, 60 km na północny zachód od stolicy, o pojemności operacyjnej 590 milionów metrów sześciennych i czerpane od 1959 r.
• Jezioro Mornos, utworzone przez zaporę, która pierwotnie została zbudowana do lokalnego zaopatrzenia w wodę, jest obecnie częściowo przekierowane w celu zaopatrzenia Aten w wodę pitną
• Zbiornik Mornos 192 km na zachód od Aten o pojemności operacyjnej 670 milionów metrów sześciennych, czerpany od 1980 roku przez system tuneli i kanałów.
• Zbiornik Evinos o pojemności operacyjnej 113 milionów metrów sześciennych, ukończony w 2001 roku i połączony tunelem ze zbiornikiem Mornos.

105 odwiertów w trzech studniach są wykorzystywane są tylko w sytuacjach awaryjnych.

Ze względu na potrzebę pompowania dużych ilości wody na duże odległości i góry, przedsiębiorstwo wodne w Atenach jest drugim co do wielkości odbiorcą energii elektrycznej w Grecji.

Wyspy Morza Egejskiego są częściowo zasilane z lokalnych źródeł wód podziemnych. Jednak niektóre mniejsze wyspy mają niewystarczające zasoby wodne i muszą być zaopatrywane tankowcami przy wysokich kosztach. Na przykład wyspy Kimolos, Irakleia, Schoinoussa, Symi, Halki, Patmos i Kastelorizo ​​(Megisti) były częściowo lub w całości dostarczane tankowcami od 2008 r. Odsalanie wody morskiej za pomocą energii odnawialnej stanowi dla tych wysp nową opcję. Mała, napędzana wiatrem pływająca instalacja odsalania została zbudowana w 2008 r. jako projekt pilotażowy i została zakotwiczona u wybrzeży Iraklei.

W ramach greckiego rządu Ministerstwo Środowiska jest odpowiedzialne za zarządzanie zasobami wodnymi, a Ministerstwo Spraw Wewnętrznych odpowiada za nadzorowanie gmin odpowiedzialnych za świadczenie usług wodnych i sanitarnych. Ministerstwo Finansów odgrywa ważną rolę w zapewnianiu dotacji na inwestycje.

Poza EYDAP i EYATH 4 miliony Greków obsługiwanych jest przez 230 przedsiębiorstw należących do gminy o nazwie DEYA. Grecki Związek Gminnych Przedsiębiorstw Wodociągów i Kanalizacji (EDEYA), założony w 1989 r.

Taryfy za wodę i ścieki w Atenach i Salonikach są taryfami blokowymi, zgodnie z którymi wyższe taryfy są naliczane za większe bloki zużycia. Przy zużyciu 20 metrów sześciennych miesięczna łączna stawka na wodę i ścieki w gospodarstwach domowych wyniosła 1,20 € na metr sześcienny w Atenach i 1,59 € na metr sześcienny w Salonikach w 2013 r. W porównaniu z 1,24 € w Rzymie, 1,57 € w Lizbonie, € 1,62 w Madrycie i 3,24 € w Paryżu. Większość taryf wodnych w mniejszych miejscowościach jest niższa niż w Atenach i Salonikach. Według związków zawodowych taryfy za wodę w Salonikach potroiły się w latach 2001–2014. Według jednego raportu EYATH rzekomo „dostarcza najtańszą wodę w Europie”, podczas gdy w rzeczywistości jej taryfy są wyższe niż np. w Rzymie i jednym z najwyższych w Grecji. Zyski firmy są częściowo spowodowane zmniejszeniem zatrudnienia z 650 pracowników w 1998 r. do zaledwie 250 w 2013 r. Z powodu zamrożenia zatrudnienia, przy zaledwie 11 hydraulikach w całym mieście. Spadek nastąpił pomimo wzrostu w obszarze usług.

Rybołówstwo

W Grecji za akwakulturę odpowiada Ministerstwo Rozwoju Wsi i Żywności (MRDF). Określa krajową strategię akwakultury, przydziela kwoty produkcyjne, a poprzez unijne programy finansowania zarządza wszystkimi funduszami krajowymi i unijnymi przeznaczonymi dla tego sektora. Na poziomie lokalnym prefektury udzielają licencji na operacje w sektorze akwakultury i przydzielają obszary przybrzeżne i morskie do wykorzystania przez firmy operacyjne. Regionalne służby weterynaryjne, również będące częścią prefektur, odpowiadają za aspekty zdrowia i bezpieczeństwa oraz regularnie sprawdzają procedury operacyjne i warunki higieniczne w gospodarstwach.

Hodowcy ryb morskich są związani z Federacją Greckich Marikultur (FGM), co stanowi około 70 procent całkowitej greckiej produkcji. Mali producenci są reprezentowani przez PanHellenic Union of Small-Medium Fish Producers (PANEMI), a hodowcy omułków – SEMYO (Association of Greek Mussel Farmers).

Badania akwakultury dla greckiego Ministerstwa Rozwoju Wsi i Żywności prowadzone są przez Centrum Badawcze Rybołówstwa i Akwakultury w Kawali pod patronatem National Agricultural Research Foundation (N.AG.RE.F.).

Współczesna akwakultura w Grecji jest zdominowana przez śródziemnomorskie gatunki morskie, takie jak labraks (Dicentrarchus labrax), dorada (Sparus aurata) i małże śródziemnomorskie (Mytilus galloprovinicalis). Hodowla ryb morskich powstała na początku lat 80. XX wieku przy silnym wsparciu Unii Europejskiej (UE) w zakładaniu gospodarstw pilotażowych oraz poprzez transfer technologii klatek i wiedzy z przemysłu łososiowego, zwłaszcza ze Szkocji, oraz technologii hodowli z Francji i Hiszpanii. Na początku lat 90. XX wieku masową produkcję osiągnięto po rozwiązaniu głównych problemów technicznych zoo w hodowli tych gatunków. W rezultacie nastąpił gwałtowny wzrost w przemyśle, a kilka okresów kryzysowych (1999–2002 i 2007–2008) spowodowało wydłużenie okresów niskich cen, głównie w wyniku niekontrolowanej produkcji, która na początku Grecji osiągnęła 140 000 ton (2008) i brak odpowiedniego skutecznego wsparcia marketingowego. W 2015 r. branża weszła w fazę restrukturyzacji i konsolidacji, z 63 firmami i produkcją około 110 000 ton. Hodowla małży po mechanizacji w latach 90. XX w. zwiększyła wielkość produkcji w następnej dekadzie, ale utrzymywała się poniżej górnych granic zdolności hodowlanej (35 000–40 000 ton masy brutto). Rozwój sektora zależy od dostępności odpowiedniej powierzchni, która jest ograniczona.

Hodowla ryb morskich w Grecji zapewnia 12 000 miejsc pracy (w tym naukowych i technicznych) głównie na odległych i odizolowanych obszarach. W kilku miejscach jest głównym miejscem zatrudnienia, a społeczność lokalna silnie zależy od jego działalności. Dodatkowe 5 000 miejsc pracy istnieje w łańcuchu wartości i działaniach peryferyjnych. Sektor rybołówstwa i małż 85 % bezpośredniego zatrudnienia siły roboczej, 7 % w rybołówstwie słodkowodnego i 8 % w akwakulturze lagunowej.

W przeciwieństwie do wysokiego poziomu krajowego bezrobocia, które wzrosło do 26 % w 2014 r., całkowite zatrudnienie w akwakulturze spadło tylko o 8 % w 2011 r. (STECF 2013).

Lądowe stacje hodowlane dostarczają narybku do miejsc, które są w większości klatkami rybnymi znajdującymi się na obszarach chronionych przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi. Dostępne są klatki o obwodzie około 120 m, które mogą pomieścić do 250–300 ton ryb, w celu zwiększenia produkcji i przeniesienia przemysłu na dalszą skalę dla uniknięcia problemów środowiskowych. Ryby osiągają wielkość handlową (350–450 g) w ciągu 12–24 miesięcy, w zależności od lokalnej temperatury wody, która jest różna w różnych miejscach.

Hodowla małży

Tradycyjnie hodowla prowadzona była w wiszących parkach położonych na płytkich wodach w pobliżu ujść rzek w północnej części Grecji. Zastosowanie pojedynczych pływających lin stanowiło okazję do dalszego rozwoju na morzu i zmechanizowania procesu produkcyjnego w jak największym stopniu.

Akwakultura słodkowodna

Akwakultura słodkowodna ogranicza się do kilku obszarów, na których dostępne są rzeki, i zwykle koncentruje się na pstrągach i ograniczonych ilościach karpi w bieżniach. Istnieje kilka niszowych przedsiębiorstw z zamkniętymi systemami recyrkulacji, w których można hodować węgorze, ale mają one ograniczoną pojemność. Ostatnio niektóre instalacje wytwarzają spirulinę (cyjanobakterie o wysokiej wartości z rodzaju Arthrospira). Pięć instalacji lądowych o łącznej powierzchni 4,8 ha jest wykorzystywanych do uprawy spiruliny o rocznej produkcji 12 ton o wartości 0,51 mln EUR (0,58 mln USD).

W Grecji w latach 2012–2013 istniało 1 045 instalacji, z czego 57 % to hodowcy małży, 36 % to hodowle ryb morskich, w tym wylęgarnie, a pozostałe 7 % to instalacje śródlądowe. W sektorze hodowli omułków istniało 595 gospodarstw, w większości w północnej Grecji. W sektorze ryb morskich istniały 63 firmy z 336 gospodarstwami w całym kraju i 36 wylęgarniami lądowymi. Większość producentów to małe i średnie przedsiębiorstwa rodzinne.

Główne gatunki hodowane obecnie w kolejności ich ważności pod względem tonażu:

• Dorada (Sparus aurata)
• Europejski labraks (Dicentrarchus labrax)
• Małże Śródziemne (Mytilus galloprovincialis)
• Pstrąg tęczowy (Onchorynchus mykiss)
• Czerwona Porgy (Pagrus pagrus)
• Meager (Argyrosomus regius)
• Wilk morski Sharpsnout (Diplodus puntazzo)
• Węgorz Europejski (Anguilla anguilla)
• Płaska szara barwena (Mugil cephalus)

Trzy najlepsze gatunki hodowlane (dorady, labraks i małże) stanowią nawet do 97 % wielkości produkcji.

W uprawie gatunków słodkowodnych, takich jak pstrąg i węgorz, występują ograniczenia do odpowiednio 1 630 i 285 ton, a barwena szara płaska do 264 ton. Niektóre wykorzystano do produkcji 6,5 tony ikry, cennego produktu kawiorowego o nazwie „augo-taraxo” o wartości do 0,9 mln EUR (1 mln USD) w 2014 r. (GNSS 2015).

Niedawno ustanowiona uprawa mikroalg spiruliny jest również bardzo ważna, ponieważ pomimo niewielkiej wielkości produkcji (12,6 tony w 2014 r.) miała znaczącą wartość. Jest zorientowana na przemysł nutraceutyków i jest obiecującym sektorem akwakultury słodkowodnej.

Farmy ryb morskich

Większość narybku ryb morskich była produkowana w wylęgarniach, w których stosowano częściowo zamknięte systemy recyrkulacji. Technologie te poprawiają jakość i wydajność operacyjną wylęgarni.

Technologia klatek obsługuje duże wolumeny produkcji na morzu, zapewniając zalety masowej produkcji. Instalacje te, w pełni wspierane przez pneumatyczne systemy dystrybucji paszy i barki paszowe, utrzymują zagęszczenie zwierząt w przedziale 10–15 kg ryb na metr sześcienny. Ulepszenia formuł i technologii pasz zmniejszyły współczynnik konwersji paszy do około 1,6.

Farmy małży

Duże łodzie, o długości 15–20 mi szerokości do 6–7 m, są wyposażone w koła gwiazdowe, ładowarki, równiarki mechaniczne typu francuskiego i maszyny pakujące w celu hodowli małży na pojedynczych pływających sznurach haczykowych. Jednak pomimo częściowego zmechanizowania praca jest nadal pracochłonna.

 

Farmy słodkowodne

Tradycyjne bieżnie są używane w większości małych instalacji do hodowli pstrągów. Zamknięta technologia recyrkulacji została z powodzeniem zastosowana w dwóch zaawansowanych technologicznie gospodarstwach do produkcji gatunków o wysokiej wartości, takich jak węgorze

Lagoon Aquaculture

Sektor ten jest zarządzany głównie za pomocą tradycyjnych technik. Istnieje kilka barier prawnych, ponieważ większość tych ekstensywnie uprawianych regionów znajduje się na obszarach chronionych.

Grecja była wiodącym producentem europejskim, przekraczającym 120 000 ton, przed rozpoczęciem kryzysu w Grecji w 2008 r. Nawet od czasu kryzysu Grecja jest znaczącym światowym producentem, którego roczna produkcja wynosi 110 000 ton ryb, mimo że sektor ten działa poniżej istniejąca pojemność gospodarstw.

Podobny trend charakteryzuje się produkcją paluszków, która, jak się szacuje, osiągnęła 421 milionów narybków w 2014 r., z czego 98 % stanowi labraks europejski i dorady, a 2 % to gatunki drugorzędne (dorady czerwone, skąpe, dorady). Cena sprzedaży europejskiego labraksa i dorada za narybek wynosi 0,21 EUR (0,24 USD). Koszt jednego narybku świstaka morskiego wynosi 0,26 EUR (0,29 USD), czerwony porgy 0,28 EUR (0,32 USD), a 0,40 EUR (0,45 USD).

Rybołówstwo morskie

W 2015 r. aż 78 % śródziemnomorskich ryb morskich wyprodukowanych w Grecji zostało wywiezionych do 32 krajów, a resztę wykorzystano w obrębie kraju (GNSSS 2015). Głównymi odbiorcami greckiego eksportu były kraje UE (93 procent), przy czym Włochy, Hiszpania, Francja łącznie pochłonęły około 50 %, podczas gdy znaczna część była również ukierunkowana na nowe rynki, takie jak Stany Zjednoczone Ameryki i Kanada (4 %) , a reszta świata (3 %).

Małże

Małże są sprzedawane do tożsamych głównych rynków eksportowych w UE. Sprzedaje się w całości, na żywo i świeże głównie do Włoch, a następnie do Francji i Hiszpanii. Inne rynki, takie jak Holandia, są rynkami niszowymi i pochłaniają ograniczone ilości.

Od 2003 r. hodowla ryb morskich ma większy udział w rynku niż połowy ryb dzikożyjących. W 2013 r. 69 % wszystkich produktów rybołówstwa pochodziło z rolnictwa, a tendencja ta ma w przyszłości wzrosnąć w przyszłości. Warto nadmienić, że liczba dzikich łowisk w kraju maleje.

Grecki eksport produktów rolnych stanowi około 555,8 mln EUR (628,4 mln USD), co stanowi 19 % całkowitego greckiego eksportu. Eksport hodowlanych produktów rybnych, w tym produktów przetworzonych, stanowi około 11 % całkowitego greckiego eksportu rolnego. Ryby to najczęściej eksportowany grecki produkt zwierzęcy, którego saldo handlowe szacuje się na 172,2 mln EUR (194,7 mln USD) (2014). Jego wkład w produkt narodowy brutto wyniósł w tym roku około 0,32%.

Szkolnictwo morskie w Grecji:

Państwowe:

• Grecka Akademia Marynarki Wojennej
• National Technical University of Athens, School of Naval Architecture and Marine Engineering
• University of Aegean, Departament Wysyłki, Handlu i Transportu
• Uniwersytet w Pireusie, studia morskie
• Technologiczny Instytut Edukacyjny w Atenach, Departament Architektury Morskiej
• Merchant Marine Academy (Aspropyrgos), (Hydras), (Kimis), (Macedonias), (Inouson), (Chiou), (Syrou), (Ipirou), (Kritis), (Ionion nison)

Prywatne:

• Ranis – Pireus Morskie Centrum Szkoleniowe
• Piraeus Maritime Training Academy, Pireus – Grecja
• GMC Maritime Training Cente, Grecja
• Cosmos Nautical Training Center Piraeus, ​​Grecja
• Hellenic Marine Training Center, Grecja

Przemysł portowy i stoczniowy

Grecja jest tradycyjnie narodem morskim, ponieważ żegluga jest prawdopodobnie najstarszą formą zajęcia Greków i od starożytności jest kluczowym elementem działalności gospodarczej Grecji. Obecnie żegluga jest najważniejszą branżą w kraju wartą 21,9 mld USD (dane na 2018 r.) Jeśli doda się powiązane firmy, liczba ta wzrośnie do 23,7 mld USD. Sektor ten zatrudnia około 392 000 osób (14% siły roboczej). W 2018 r. grecka marynarka handlowa kontrolowała największą flotę handlową na świecie pod względem tonażu, o całkowitej DWT wynoszącej 834 649 089 ton i floty 5 626 greckich statków, zgodnie z listą Lloyda. Grecja zajmuje również pierwsze miejsce w rankingu dostępu do statków, w tym przede wszystkim dla tankowców i masowców.

Wiele greckich firm spedycyjnych ma swoje siedziby w Atenach, Londynie i Nowym Jorku i są prowadzone przez tradycyjne greckie rodziny żeglugowe, które wyróżniają się wielkim bogactwem i wpływami w międzynarodowym przemyśle morskim, takim jak Onasis, Vardinogiannis, Latsis, Livanos, Angelicoussis, Niarchos i Goulandris. Siódmym sekretarzem generalnym (2003-2011) Międzynarodowej Organizacji Morskiej był Efthymios Mitropoulos.

W latach 2010–2011 pod względem kategorii statków greckie firmy miały 32,5% światowych tankowców i 23,8% światowych masowców (w dwt). Dodatkowy ekwiwalent 20,05% światowej tankowca był na zamówienie, a kolejne 14,1% masowców również na zamówienie. Transport morski  jest jedną z najważniejszych gałęzi przemysłu w kraju. W latach 2010–2011 stanowiło 8% PKB, zatrudniało około 290 000 osób (8% siły roboczej). Raport Stowarzyszenia Armatorów Wspólnoty Europejskiej na lata 2013–2014 ujawnia, że ​​flaga Grecji jest pierwszym najczęściej używanym na arenie międzynarodowej transportem. Zajmuje również pierwsze miejsce w UE.

Po 2008 r., po sektorze turystycznym, żegluga przyczyniła się do greckiej gospodarki w wysokości 18 miliardów euro, a pokwitowania wysyłki stanowią około 6-8 procent PKB Grecji. W wyniku ostatniego globalnego kryzysu gospodarczego przychody Grecji z żeglugi spadły o 31,3 procent w pierwszych ośmiu miesiącach 2009 roku.

China Ocean Shipping Company (COSCO) z siedzibą w Pekinie uzyskało 35-letnią koncesję na zarządzanie jednym z dwóch istniejących terminali i przebudowę trzeciego terminalu w Pireusie, największym porcie Grecji i najwyższym porcie kontenerowym we wschodniej części Morza Śródziemnego. Ta kontrowersyjna umowa o wartości 4,3 miliarda euro między COSCO a zarządem portu w Pireusie (OLP), która zwiększy rolę Grecji w śródziemnomorskiej żegludze i transporcie, wywołała serię niedawnych strajków greckich dokerów.

 

Ponieważ popyt na masowe ładunki suche i inne spadł wraz z globalnym PKB, światowy przemysł stanął w obliczu nadpodaży globalnej zdolności stoczniowej. W związku ze spadkiem dostępnego kredytu i nadmierną dźwignią większości firm spedycyjnych wiele osób starało się anulować lub renegocjować cenę wcześniej zamówionych statków. Ponad 50 procent dostaw zaplanowanych na 2010 r., A później nie miało zabezpieczonego finansowania na 2009 r. W tym czasie około 77% portfela zamówień na świecie musiałoby zostać anulowanych, aby doprowadzić podaż i popyt do idealnej równowagi.

Europejski przemysł stoczniowy przeżywa poważny kryzys od kilku dziesięcioleci z powodu konkurencji z krajami o niskich kosztach pracy, a ostatnio z powodu wysokiej wartości wymiany euro. W Grecji dodatkowe wyzwania obejmowały starzenie się siły roboczej i nieelastyczne stosunki pracy. W ciągu dwudziestu lat liczba pracowników w całym greckim przemyśle stoczniowym spadła z około 10 000 pracowników do 3 500.

Tylko 400 stałych pracowników pozostało w stoczni Neorion w Syros, podczas gdy około 1000 pracowników było zatrudnionych w stoczniach Elefsis / Eleueis. W okresach szczytu zatrudniani są pracownicy tymczasowi, co zwiększa liczbę pracowników Syros do maksymalnie 600 pracowników, a pracowników Elefsis do 1500. Średni wiek pracowników jest wysoki, średnio 50 lat zarówno dla pracowników produkcyjnych, jak i białych. Odsetek pracowników umysłowych jest stosunkowo wysoki, przy 150 pracownikach administracyjnych na każde 250 pracowników produkcyjnych. Pracownicy produkcyjni mają zazwyczaj niski poziom wykształcenia, od sześciu do dziewięciu lat nauki. Typowego pracownika firmy można zatem scharakteryzować jako 50-letniego pracownika płci męskiej z niewielkimi kwalifikacjami.

W dniu 29 lipca 2010 r. Komisja Europejska przyjęła rozwiązanie dotyczące nielegalnych dotacji państwowych dla Hellenic Shipyards w Skaramanga, zgodnie z którymi części stoczni była wyprzedane i ograniczałyby się wyłącznie do działań wojskowych przez następne 15 lat. Działalność cywilna w Skaramangas została przejęta przez inną spółkę, a działalność pozamilitarna mogłaby rozwijać się przez stocznie w Elefsina i Neorio, do których ograniczenia nie miały zastosowania.

Grecja ma 4 stocznie i duże zaplecze remontowe. Działalność stoczniowa jest dziś bardzo ograniczona. Budowane są tylko małe jednostki handlowe lokalnej żeglugi.

Grecka Izba Żeglugi

Grecka Izba Żeglugi, założona w 1936 r., jest publicznym podmiotem prawnym (organizacją rządową) z siedzibą w Pireusie. Izba jest oficjalnym doradcą rządu we wszystkich transakcjach eksportowych. Członkami są wszystkie statki pod grecką banderą reprezentowane przez związków armatorów:

1. Związek greckich armatorów
2. Hellenic Shortsea Shipowners Association
3. Greckie Stowarzyszenie Armatorów ds. Statków Pasażerskich
4. Związek armatorów przybrzeżnych
5. Panhellenic Association of Tug Boat & Salvage Vessels (St. Nicolas)
6. Stowarzyszenie armatorów statków holowniczych i statków ratowniczych
7. Związek Armatorów Przybrzeżnych Statków Towarowych
8. Hellenic Professional Yacht Właściciele jachtów

Izbą kieruje 32-osobowa Rada i są wybierani na czteroletnią kadencję. Rada jest wspierana przez siedmioosobowy Komitet Wykonawczy. Rada zbiera się zwykle co dwa miesiące, a Komitet Wykonawczy co tydzień. Główne funkcje Izby to:

• opiniowanie projektów zatwierdzonych przez Ministerstwo Handlu Morskiego lub inne departamenty rządowe;
• przeprowadzanie badań i analiz sytuacji związanych z wysyłką;
• śledzenie zmian w ogólnej stosowaniu morskim;
• oferowanie specjalistycznych porad dotyczących specjalistycznych zagadnień związanych z wysyłką;
• proponowanie środków ochrony i dobrobytu marynarzy;
• uczestniczenie w spotkaniach międzynarodowych organizacji żeglugowych;
• monitorowanie wszystkich zmian prawnych i technicznych w zakresie żeglugi;
• prowadzenie arbitrażu w sporach obsługi;